Yomg`ir va ko`z yosh

Anvar boy oylani bolasi, yegani oldida yemagani ketida.
To'qlikka-sho'qlik qilib xar-hil yomon odatlar chiqardi.
Qo'lidan hamma narsa keladiganday edi.
Lekin Muxlisani sevib qoldiyu halovati yo'qoldi.
Muxlisa juda go'zal lobar qiz.
Shunga yarasha oshiqlariham talaygina edi.
Ulardan eng olg'iri G'iyos.
G'iyos ham huddi Anvar kabi, boy oylaning arzandasi.
Hechi bir jihatdan Anvardan qolishmas edi.
Bezorilik, o'yin kulgu, mayishat bir biriga munosib raqiblar.
G'iyosda Anvardan ustunlik bir jihati bor edi.
Odamlar, anig'rog'i qizlarni ko'ngliga yo'l topish.
Shu tariqa G'iyos Muxlisani qalbini zabt etti.
Anvar tabiyatan qo'r, momila tarafdan ham ancha zayif edi.
Shuning uchun u g'irrom yo'lni tanladi.
Muxlisani nomusiga tegish orqali uni qo'lga kiritishni maqsad qildi.
Ko'cha hayotini ko'rib, bunday uslublardan ozmi ko'pmi xabari bor yigit uchun bu ish cho't emasdi.... Bir haftaga yaqin Muxlisani yo'lini poyladi.
Nihoya kutilgan kun, va kutilgan vaziyat yaraldi.
Yomgirda yo'l chetida zontik ko'tarib turgan Muxlisani yoniga to'xtagan mashinadan Anvar tushdi.
- Salom Muxlisa! - Asalamalayku! - Valaykun....
O'tring mashinam xizmatizda, uyizga ketayotgandursiz! -dedi.
- Uyga! -dedi.
Muxlisa Anvarni bir shum niyatini bilganday yuragi g'ashlanib.
- Yo'limiz bir ekan tashlab qo'yaman, yomg'irda ancha turasizmi mashina kutib? - Yo'q o'zim yetvolaman! -dedi.
Namuncha sur bo'lmasa deb achchiqlandi.
Anvar Muxlisa uni hushlamayotgani allaqachon bilgan bo'lsa holi joniga qo'ymasdi.
Nihoyat Maxlisa ko'ndi va mashinaga o'tirdi.
Agar keyingi taqdiri qay ko'rinish olishini bilganidami.
Hech qachon mashinaga o'tirmagan bo'lardi.
Orqa o'rindiqqa o'tirayotgan Muxlisa, Anvarni havotirda atrofga o'g'rincha qarayotgani sezmadi ham.
Faqatgina Anvar rulga emas orqa o'rindiqa o'zini yoniga o'tirayotganidan hayon bo'ldi.
Shu topda kutilmaganda.
Anvar oldindan tayorlangan xushsizlantiruvchi dori quyilgan rumolchani Muxlisani yuziga bosib burni va og'zini berkitdi.
Kutilmagan hujumga o'n sonyaham qirshilik qilolmagan Muxlisa hushuni yo'qotti.... Mashinani ichida ko'zini ochgan Muxlisa yonida tirjayib turgan Anvarni ko'rdi.
Oynadan qandaydur dalani chetida ekanligini.
Kiymlari beytartib, lozimi yechib qo'yilgani ko'rgach ho'ngrab yubordi.
Tashqarida yog'ayotgan yomg'ir, unga qo'shil yeg'layotganday edi.
Hammasi tomom qancha qancha orzular sarobga aylandi.
- Nega bunday qildiz? -deb baqirdi.
- Sani sevaman, boshqa yo'li yo'q edi.
Endi sanga uylanib aybimi yuvaman? -dedi uni yupatishga urunib.
- Yo'q.... - Boshqa ilojing yo'q, shunga ko'nishga majbursan, bo'lmasa sharmanda bo'lasan! -dedi Anvar.
Yig'idan to'xtagan Muxlisani hayolidan boshiga tushajak sharmandalikdan o'tti.
Boshqa iloji yo'q ekanini tushungach yig'lab netib ohiri Anvarniki bo'lishga ko'ndi.
Bir necha kun o'qishiga bormay uyida yurdi, hech kimga dardini ayta olmasdi....
Bu orada, Anvar boshqa reja tuzardi.
Eni u to'ygacha Muxlisa bilan aysh qilish niyatida edi.
Shu maqsadda unga telifon qildi.
- Qalaysan jonim kayfiyatlar qalay? -dedi.
Ustimdan kulyabdi deb o'ylagan Muxlisani dili og'ridi.
- Bo'ladi....
-dedi tishini tishiga bosib nafratini yashrib.
- Ertaga uchrashamiz? -dedi.
Nima maqasatda uchrashishga taklif qilayotganini Muxlisa faxmladi.
- Yo'q, to'ygcha mumkunmas.... - Jonim ko'nsen shu, bo'lmasa to'rt toming qibla.
Bilib qo'y mandan boshqa sanga uylanmaydi.
Mandan boshqasiga keraginham yo'q.
Faqat birmarta uchrashsak bo'ldi.
-Anvarni bu gaplari Muxlisani yuragiga g'ul g'ula soldi va yana shartga ko'ndi.... Nafsi hakalak otgan Anvarni ohirgisi deyishlarini keti uzuzulmas edi.
Boshida muloyimroq bo'lgan bo'lsa, keyinchalik qo'pollik, qiynab aloqa qilardi.
Har safar og'riqlar bilan uyga qaytgan Muxlisa dardini yostig'iga aytib Anvarni qarg'ardi.
Chiroyli gul hammaga yoqadi, ammo gulniham qorang'u honada saqlashaniz u darov so'lib qoladi.
Muxlisaham bir gulday edi.
Anvar uni uzib toldi qorang'ulikka mahkum etti.
Taziqlar, majburlashlar, qo'rquv, qalbidagi so'ngi umidlarham samday tugab, qallini qora zulmat egallardi.
Boragan sayib jilosini yo'qatayotgan olmos singari chiroyi yo'qolardi.
Anvarni ham Muxlisadan ko'ngli sovib bordi.
Bu orada Muxlisani qornida Anvar ekkan urug'lar nish ura boshlagan edi.... Mayishat zo'ridan boshi og'rib uyg'ongan Anvar yonida qiyshayib yotgan foxishaga bir ijirginib qarab qo'ydida soatni bilish maqsadida telifoniga qaradi.
Naq 50 tadan oshiq, qo'ng'roq 5, 6 sms kelgan hammasi dadasidan.
Tinchlikmikin deb o'ylagan Anvar dadasiga qo'ng'roq qildi.
- A'lyo' ada! - Qayerda yuribsan, tezda shaxar kasalhonasiga kel? -dedida telifonni o'chirdi.
Shoshib borgan Anvar yo'lakda bevozta turgan dadasini ko'rdi.
Dadasi bir nimalarni tushuntirishga urundi.
Ammo Anvar hech nima tushuna olmadi.
15 yoshli singlisi Shodiya dori ichib qo'yganmish.
Oyisini yuragi yomon bo'lib qolibdi.
Bu kutilmagan falokat, qaydan keldi.
Hechkim bilmaydi.
Kech bo'lgach, dadasi kasalhonada qoldi.
Anvar uyga qaytdi.
Uyga kirar ekan hizmatkor ayol qarshisiga chiqdi.
Bu ayol qarib o'n yildan buyon shu xonadonda yashab xizmatlarini qiladi.
Yoshlik paytlarida Anvarni bir ikki yomon odatlarini uyidagilariga aytib bergan edi.
Shu boyis bu ayolni hushlamaydi.
- Anvarjon! Shoyidaxon, opam tuzuklarmi? -dedi ayol astoydil xavotirlanganidan.
Anvarga bu gap yoqmadi.
Sani nima ishing bor degisi keldiyu indamadi.
Yengil bosh egib qo'ydi.
- Mana-bu....
Xatni eshig tagiga kimdur tashlab ketibdi! - kutilmaganda xatni Anvarga uzatdi.
- Kim tashlabdi? -dedi hatti olar ekan.
- Bilmadim! -deb yelka qisdi.
Anvar xonasiga kirarkan xatni ochdi.
Bir flesh xotira va bir parcha qog'oz bor edi.
Birnchi sinf bolasi, yoki chap qo'lda yozilganmi bu xat.
Anvar shunmay bir ikkita jumlani o'qishga urundi va asabi buzilgan, Anvar bu yozuvni uncha tushunmay so'kindi va g'ijimlab tashladi.
So'ng flesh xotirani Noutbookiga tiqdi.
Bu 20 sonyali telifonda olingan lavhani ko'rdiyu shokka tushdi.
Bu zo'rlanayotgan qizcha singlisi ekanligiga ishonmadi.
Birozdan keyin portladi, chinakamiga portladi.
Noutbookni tizzasiga urib bukib qo'ydi va devorga otti.
So'kinganicha qo'liga ilingan narsani har tarafga uloqtirib sindirib, parchalay boshladi.
Bir necha daqiqada, xonaga huddi bo'mba tushganday qilib qo'ydi.
Bu bilan Anvar humoridan chiqmadi, va uydan g'azabda chiqdi.
Xovlida, bu shovqindan, hayratta ham qo'rquvda turgan hizmatkor ayolni ko'rmadiham.
Oshxona pichog'ini olgach mashinashi uchurganch kotta yo'lda ketardi.
Lablari esa faqat bir ismni takrorlar edi.
''G'iyos....
G'iyos....
G'iyos o'ldiraman....'' Ko'r ko'rni qorang'ida topadi deganlariday.
Ko'ngli o'y fikrlar o'xsha bo'lgan bu yigitlarni doyimiy qiladigan ishlariham bir edi.
Anvar G'iyos boradigan joyni bir urunishda topdi.
Tungi kulib yonida bir ikkita og'aynilari va qizlar bilan turgan G'iyosni ko'rdi.... Qarshisida Anvarni ko'rgan G'iyos hech nimani payqamay qoldi.
Bir zabda yuragida urulgan pichoq zarbidan bir to'lg'andi yegil og'riq birdan qattiq og'riqqa aylandi.
Boshi aylanib